Stickler Sendromu

Genel bilgi:
Stickler sendromu, belirgin yüz özellikleri, göz anormallikleri, işitme kaybı ve eklem problemleri ile karakterize kalıtsal bir bağ dokusu bozuklukları grubudur. Stickler sendromunun semptomları değişkenlik gösterebilir, ancak (miyopi), retina dekolmanı, (-Retina dekolmanı, gözün arkasındaki ışığa duyarlı membranın (retina) destek katmanlarından ayrılmasıdır.-) yüzün ortasındaki azgelişmişlik ve genç yaşta artrit (- Artrit; Eklemleri etkileyen bir grup hastalığa atıfta bulunur. Yaygın semptomlar, etkilenen eklemlerde ağrı, şişme ve azalmış hareket açıklığıdır. Tedavi seçenekleri, semptomları hafifletmek için fizik tedavi veya ilaçları içerebilir.-) gelişimini içerebilir.

Stickler sendromu, altı genden birindeki genetik değişikliklerden (mutasyonlar veya patojenik varyantlar) kaynaklanır: COL2A1, COL11A1, COL11A2, COL9A1, COL9A2 veya COL9A3. Sendrom, otozomal dominant veya otozomal resesif bir şekilde kalıtsal olabilir. Stickler sendromu, bir doktor sendromla tutarlı birçok semptom gözlemlediğinde teşhis edilebilir. Teşhisi doğrulamak için genetik testler kullanılabilir. Stickler sendromunun tedavisi ameliyatları, eklem ağrısını azaltan ilaçları ve işitme cihazlarını içerebilir.

Stickler sendromlu kişilerde işitme kaybı dereceye göre değişir ve zamanla daha şiddetli hale gelebilir. İşitme kaybı, iç kulaktaki değişikliklerden veya iletken olan, orta kulaktaki anormalliklerden kaynaklanabilir.
Stickler sendromlu birçok insan eklemleri etkileyen iskelet anormalliklerine sahiptir. Etkilenen çocukların ve genç yetişkinlerin eklemleri gevşek ve çok esnek olabilir (hipermobil), ancak eklemler yaşla daha az esnek hale gelir. Artrit, yaşamın erken dönemlerinde sıklıkla ortaya çıkar ve eklem ağrısına veya sertliğine neden olabilir. Omurga kemikleri (vertebra) ve omurga anormal eğriliği (skolyoz veya kifoz) ve düzleştirilmiş vertebra (platyspondyly) gibi problemler de ortaya çıkabilir. Bu spinal anormallikler bel ağrısına neden olabilir.

 

Çoğu hastalık için semptomlar kişiden kişiye değişecektir. Aynı hastalığı olan insanlar listelenen tüm belirtilere sahip olmayabilir. Bu bilgi İnsan Fenotip Ontolojisi (HPO) olarak adlandırılan bir veri tabanından gelir. HPO, tıbbi kaynaklarda açıklanan belirtiler hakkında bilgi toplar. HPO düzenli olarak güncellenmektedir.
 
İnsanların% 80 – 99’u bu belirtilere sahiptir:
Katarakt
Göz merceğinin bulanıklaşması
Kornea opaklığı
İşitme bozukluğu
 
İnsanların% 30 -% 79’u bu belirtilere sahiptir:
Yarık dudak
Retinopati
 
HPO’da yüzdesi belli olmayan kişilerdeki belirtiler:
Uzun ince parmaklar

https://hpo.jax.org/app/

Araştırmacılar genetik nedenleri ve belirti ve semptom paternleri ile ayırt edilen birkaç tip Stickler sendromu tanımlamışlardır. Özellikle, göz anormallikleri ve işitme kaybının ciddiyeti türleri arasında farklılık gösterir. Tip I, retina dekolmanı riski en yüksek olanıdır. Tip II ayrıca göz anormalliklerini de içerir, fakat tip III içermez (ve genellikle oküler olmayan Stickler sendromu olarak adlandırılır). II ve III tiplerinin ciddi işitme kaybına sahip olması tip 1’den daha muhtemeldir. Tip IV, V ve VI çok nadir görülür ve her birine yalnızca birkaç kişide tanı konmuştur.

Genetik Görülme Sıklığı:
Stickler sendromu, 7.500 ila 9.000 yenidoğanda tahmini 1’i etkiler. Tip I, durumun en yaygın şeklidir.

Sebepleri:
Çeşitli genlerdeki mutasyonlar, farklı Stickler sendromu tiplerine neden olur. Tüm vakaların yüzde 80 ile 90’ı tip I olarak sınıflandırılır ve COL2A1 genindeki mutasyonlardan kaynaklanır. Vakaların yüzde 10 ile 20’si tip II olarak sınıflandırılır ve COL11A1 genindeki mutasyonlardan kaynaklanır. Bir Stickler sendromunun bir değişkeni olabilen Marshall sendromu, COL11A1 gen mutasyonlarından da kaynaklanmaktadır. Stickler sendromu tip III ile VI, diğer ilişkili genlerdeki mutasyonlardan kaynaklanmaktadır.
Stickler sendromuyla ilişkili tüm genler, vücudun eklemlerini ve organlarını destekleyen bağ dokularına yapı ve güç veren kompleks moleküller olan kollajen bileşenlerinin yapımı için talimatlar sağlar. Bu genlerin herhangi birindeki mutasyonlar, kollajen moleküllerinin üretimini, işlenmesini veya montajını bozar. Arızalı kollajen molekülleri veya azalan kollajen miktarları, vücudun birçok yerinde bağ dokularının gelişmesini engelleyerek, Stickler sendromunun çeşitli özelliklerine yol açar.
Stickler sendromlu her birey bilinen genlerden birinde mutasyonlara sahip değildir. Araştırmacılar, diğer genlerdeki mutasyonların da bu duruma neden olabileceğine inanıp, ancak bu genlerin tanımlanmadığını belirttiler.

Kalıtım Paterni / Deseni:
Stickler sendromu tip I, II ve III, otozomal dominant paternde kalıtsaldır; bu, her hücrede değiştirilmiş genin bir kopyasının, hastalığa neden olması için yeterli olduğu anlamına gelir. Bazı durumlarda, etkilenen bir kişi etkilenen bir ebeveynden gen mutasyonu alır. Diğer vakalar yeni mutasyonlardan kaynaklanmaktadır. Bu vakalar ailesinde Stickler sendromu olmayan kişilerde görülür.

 
Stickler sendromu tip IV, V ve VI, otozomal resesif bir paternde kalıtsaldır. Otozomal resesif kalıtım, her hücrede genin her iki kopyasında da mutasyon olduğu anlamına gelir. Otozomal resesif hastalığı olan bir bireyin ebeveynlerinin her biri mutasyona uğramış genin bir kopyasını taşır, ancak bunlar genellikle durumun belirtileri ve semptomlarını göstermezler.
Hastalıkla İlgili Genler
• COL11A1
• CO11A1, COLL6, STL2

Kaynaklar:
https://ghr.nlm.nih.gov/condition/stickler-syndrome#definition
https://medlineplus.gov/hearingaids.html
https://rarediseases.info.nih.gov/diseases/5020/stickler-syndrome-type-2